پشت پات آب می ریزم ..دل بیتاب می ریزم....
بسم الله الرحمن الرحیم
وقتی بغض راه گلویم را گرفت با خوشحالی گفته بود با رفتنم موافقت شد اربعینی شدم ...
اشک دوباره صورتم را تر کرد وقتی دید گفت :میخواهی نروم؟؟؟؟؟
وقتی حرف از نرفتن زدی وقتی که بی تاب شدم در ذهنم بلوا شد ....
غباری در هوا بلندشد و زنی بلندقامت گفت: مگر صدای هل من ناصرش را نمیشنوی....
خجالت زده ی چادر خاکی اش شدم آب شدم ذوب شدم ......
سکوتم را که دیدی خندیدی گفتی : مثل همون شهید که گفت خانم دلمو میلرزونی اما ایمانمو نه....
گفتم : نگفتم که نرو برو امسال اگر بروی جزیی از همون ویژه ها میشی ..اشکامو توجه نکن دلتنگم اما مانع نیستم......
غبار توی ذهنم خوابید بلوا ها ساکت شد بانوی بلندقامت نبود ..
خودم بودم و آینه ای پیش رو .دراینه من بودم اما انگار در دل تاریخ ..... اما انگار هزار و چهارصدسال پیش ....درست مثل یک فیلم سینمایی ...
دراینه کوفه را دیدم ..عده ای زن که دست شوهرانشان را گرفتند و نگذاشتند حامی حسین علیه السلام باشند اما عده ای دیگر را دیدم همردیف همسر زهیر بن قین یاهمان تازه داماد و عروسه شهید کربلا......عده ی دیگری پشت سرشان بودند به فاصله ی 1400سال همان زنهایی که از دل شان گذشتند و شدند همسران شهید ...گفتم اگر صدای هل من ناصرش را لبیک بگوییم شاید ماهم جزیی از این عظمت باشیم ..
راضی شدم گفتم :دل تنگ توام دوری ات سخته تنهایی برام عذاب اوره اما فدای سر امام حسین علیه السلام ...
پ.نوشت....برای همه ی خانم هایی که موندن و همسرانشون به پیاده روی اربعین رفتند
اجرتون با سیدالشهدا.....
- ۹۷/۰۷/۲۸
