خدایا راه فراری نشان بده!

بسم الله الرحمن الرحیم....

 

هیچ وقت باورم نمیشد انقدر حسود بشم...

هیچ وقت اصلا فکرشو نمیکردم حسادت بتونه انقدر اخلاق آدمو فلج کنه...

 حسابی فلج شدم. انقدر که فکر کنم از چشم امام حسین (ع)افتادم تو این محرمیه...

البته میدونم این امتحان خداست که درست بعد از سقط من ...نوبت زایمان خواهرهمسر شد و بعد از زایمان راهی خونه مادرهمسر که طبقه پایینه شد...

نمیدونم اصلا قابل درک باشه که زنی که سقط کرده جلوی چشمش یک مادر و نوزاد صبح تاشب باشند....

مثل یه زخم که مدام روش نمک بپاشن گوشه قلبم میسوخت...

صدای گریه ی بچه ...

دراغوش گرفتنش ...

بوسیدنش 

​​​​​​محبت همسر به اون نوزاد 

باعث شد این دلسوخته و زخم نمک پاشیده شده بشه غول حسادت و حسابی افکار و اخلاق منو فلج کنه....

خیلی بدشدم خیلی زیاد....

اما هرروز که میگذشت انگار بدتر میشدم ...

پایین کنارشون میخندیدم و میومدم طبقه خودمون و گریه میکردم...

دلداری های همسرم هم فایده نداشت .. 

هرلحظه محبت کردنش به اون نوزاد باعث میشه حس کنم دوستش ندارم حس کنم دوستم نداره...

خدایا من بدشدم ....

به همسر میگم: دلم میخواد یه بچه رو بغل کنم دلم میخواد سرشو بذارم رو شونم دلم میخواد باهاش بازی کنم...

 خدایا فهمیدم خیلی ضعیفم خیلی....

دلم برای روزهای عقدمون تنگ شده..انگار اونموقع بیشتر هم دیگه رو دوست داشتیم ..

اما حالا احساس میکنم علاقمون افت کرده ...حسادت من علاقمون رو کشته ..

حالا دیگه تو چشم همسر یه زن حسودم...

​​جر و بحث های زیاد این چند روز ها قطعا بهش ثابت کرده خیلی بی اخلاقم ..

پس مطمئنا هیچ مردی نمیتونه چنین زن بداخلاقی رو دوست داشته باشه...

خدایا خستم یه راه فراری نشون بده