دل پریشان است ..بسم الله الرحمن الرحیم....

....و بعد از گشت و گذار های فراوان به این نتیجه رسیدم که من اگر ننویسم 

می پوسم..

میشوم حجمی از جملات سردرگم 

میشوم باری از لغات سنگین و بی هدف....

دردل ها فراوان می شود و طاقت کم .....

 

نوشتن مسکن است ..مثل داروست ...مثل یک همدم خوب است ...راحت می شوی از قیل و قال درون...

 

راستش کمی هم دلم شکسته ..کمی که چه عرض کنم ..یک کمی از کمی  بیشتر ....

آن هم از سمت کسانی که ادعای پیروی از شهدا داشتند....

داستانش زیاد هم مفصل نیست فقط حوصله ی شرح قصه نیست....

 

و باز دوری از همسر و باز کوچ به منزل پدری و واشدن این لب خاموش ....