سه ساله ها....
...✒
#اگر_از_عشق_نمیدانید_نخوانید 🍃
نِشَستِه بود پایِ میز زهوار دَر رفتِه ، کنجِ اتاقِ شش مِتری اش .
عکس تاخورده و چرک مور امامِ راحل بالای میز ،
از رویِ دیوارِ گچی بِه رسوُل لبخند میزد ...
رادیوُی جیبی اش را تا تُک بینی اش بالا می آورد و بعد از مختصر نِگاهی ، دوبارِه روی زانو میگذاشت. دونیمه ی آنتنِ رادیو با چسب برزنتی روی هم سوار شده بود !!
رسوُل سر انگشت سبابه اش را به ابروی شکسته اش کشید ...
قد بُلندش روی صندلیِ خشک و چوبی تاخوُرده بود
تا تسلطش را نسبت به کاری کِه از سَحر مشغولش بود ، بیشتَر کند!
روی میز نشَستم و کاسِه ی سُفالی را که دوُ خرمالوی تازِه در آن بود روی پا جابه جا کردم .
آنکِه بزرگ تر بوُد برایِ رسول کِنار گذاشتِه بودم!
سَهم خُودم را بَرداشتم و درحالیکِه پاهایم را تاب میدادم ، انگشت شصتم را درست روی خط میانی اش فشار دادم تا نصف شود...
نگاه رسوُل از پاهایم بالا آمد و روی دستهایم کِشیده شُد؛نصفه ی خرمالو را کِه با ولع در دهانم گُذاشتم ؛ لبهایش کش آمدند.
سرم را بِه چپ و راست جُنباندم و به سختی گُفتم :
اونطوُر نخند! نازدوُنت هول شده ...
و دست چپَم را کشیدم روی شکم برآمده ام که پیراهن گلدار ، سفیدیاسی اش کرده بود . نِقَم می آمد تا سرزبان و قورتش میدادم!
آخر سر خم شُدم و رادیو را از دستَش کِشیدم.
مِشکی چشمانش از بالای عینک روی ابروهایم که به طور ناشیانه ای
درهم بود ، ثابت ماند .
چین دامنم را روی زانوهایم صاف کرد و گفت :
بهونه گیر شدی خانوم...
لحن آرامش طوری بود که بعید میدانستم ، خوُدش هم چیزی شنیده باشد!
لبهایم را جمع کردم و گفتم : از صُب یک بند نشستی سر این اوراقی!
طفلک کارش از چسب گذشته!
- این سفر باید پی ام باشه! ... واجبه ... !
+ واجِب تراز دلِ تنگِ من؟! تصدقت ، از صبح یه ریز زل زدم بِت!
روا نیس اینطور ...
- حرف از روا نزن دم آخری ...
نگاه نافذش همیشه راهِ هر بهانه ای را می بَست ...
چشمهایش خسته تر از آن بود که بخواهد بیشتَر خواهش کند!
دلتنگی نگاهش را بلد بودم ... رسوُل را هربار دلش برمیگرداند!...
اما مَن میدانستم امروز و فردا کردنش فرقی به حالِ اخر ماجرا ندارد!
.
.
.
.
.
چادرم را دوُر کمر جمع کردم و کِنار مزار دوزانو نَشستم ...
رادیو را در حالت پخش گذاشتم ،
صِدای ضبط شده ی رسوُل مثل هربار دیگر ؛ آرام بود!
- دخترِ بابا ...سلام!
بابایی الان که داری صدامو میشنوی ؛ سه ساله که تو رو امانت
به مامان و مامانی رو به خدا سپردم! ...
نور چشمم ! ...
امیدوارم بابایی رو ببخشی که حتی نموند تا یبار ببینتت!
نمیدونی گذشتن از دیدن اولین گریه ات ،
اولین خندیدنت ...
اولین بار که چشمهاتو باز میکنی ... چقدر سخته!...
تو نامه ای که به دست مامانت میرسه نوشتم که این نوار رو نگه داره
برای تولد سه سالگیت ...
کوچولوی بابا ! نازدونه ی آقا هم مثل تو بود !...
من میرم ... که یک وقت شرمندگی برامون نمونه! ...
دلبرِ عسلیِ من ! نمیشه تو چند دقیقه کل قربون صدقه ای که یادگرفتم
برای چنین روزی ، خرج چشمهای قشنگت کنم! ... جونمو برای اول خدا
و بعد تو و مامانت میدم .... ! ... تولدت مبارک ! ....
بابایی دوست داره ! خیلی... بابایی رو ببخش ...
و شما خانوم .... یکبار هم قسمم رو نشنیدی ... اما ... بخدا میدونم
روا نبود ...! ... هیچی از این دنیا باخودم نمیبرم جز دوست داشتن تو رو .... تنها خواستِه ی آخرتِ رسوُل ! ... از رسوُلت بگذر .......
صدا قطع شد ...
یادگارِ رسوُل را روی پایم نشاندم، صورتم را در ابریشم مشکیِ موهایش فرو بردم و بغض سر باز کرده را رها کردم ...
دستهایم را دور بدنِ نحیفش حلقه کردم و وجود ظریفش را به سینه چسباندم! چشمهایم را بستم و عطر تنش را با ولع نوشیدم...
عطرِ رسول! آغوشش ... دلتنگیِ سه ساله را هِق زدم!...
حلقه دستهایم را تنگ تر کردم و پشت گردنِ لطیفش را ارام بوسیدم...
آنطور روا نبود ... بار آخر حتی نتوانسته بودم خوب صدایش را بشنوم
اگر میدانستن هرکلمه اش را صدباره میشنیدم ...
شمعِ سه سالگی ، روی کیک کوچکی که صبح پخته بودم ، میسوخت ...
و تصویر رسول از پشتِ پیچش نیلی و سرخ آتش به نگاهم لبخند میزد....
یکبار دیگر دکمه ی پخش را زدم ...
- دخترِ بابا ... سلام ....
#میم_سادات_هاشمی
- ۹۷/۰۷/۱۶