گریه را ازمن نگیر..

فکر می کنم اولین قدم برای رسیدن به آرامش قطعا این است که آدم سعی کندخودش باشد
بدون تقلب و رونوشت  همان باشد که هست .....
البته خیلی سخت است که سعی کنی خودت باشی  چون گاهی وقت ها خودت از خودت متنفر می شوی
 انسان است دیگر گاهی  بقیه را بیشترخودش دوست دارد ...

 

سخت ترین کار دنیا همین خود بودن است ...
با این همه رنگ و لعاب   که سعی می کند تورا شبیه خودش کند  و توبشوی آنچه که تنها وتنها باچشمانت میبینی   وبجای تعقل تنها وتنها با تصورات چشمی ات زندگی کنی خیلی سخت است
که خودت باشی..

 

مثلا همین روزها ...انگار همه چیز دست به دست هم داده است که انسان بخندد فقط بخندد قه قهه بزند و دلش را بگیرد و وسط اتاق ولو شود از خنده  ....
پس گریه چی ....
چرا اینروزها از گریه کردن خجالت میکشیم  و حتی نمی توانیم درد همدیگر را  درک کنیم...
دلم به حال گریه می سوزد  اینروزها حسابی بدنامش کرده اند....
شاد بودن به خنده های مستانه از ته دلی نیست  
شاد بودن یعنی گریه را دیدن و فهمیدن و بعد لبخند زدن با دیگری...
مثل آسمان آبی و صاف و رنگین کمانی بعد از باران ....