درده دلای یه بچه لوس.

خب معلومه که زندگی پایین و بالا خیلی داره ...

بعضیا پایین و بالای زندگیشون  پول داشتن و نداشتنشونه

یه سری دیگه کار داشتن و نداشتن

یه سری دوست داشتن و نداشتن..

یه سری ام که مثل من هنوز بند نافشون به  خانواده وصله  اگرچه از لحاظ قانونی

دیگه می تونن اختیار دار خودشون باشن بالا پایین زندگیشون

اجازه و عدم اجازه پدر مادرشونه...

انقدر درگیر این مسئله ام  انقدر دل گیرم که حال و حوصله هیچ کاری رو ندارم

البته این رفتار بر می گرده به تربیت خانوادگی پدر و مادرا ...

من چه تقصیری دارم که مسئول برآورده کردن آرزو ها نشدنی دوران جوانی مادرم باشم..

یا اینکه اگه پدر آدم درون گراییه و از شلوغی بدش میاد  و دلش میخواد سرش به کار خودش باشه  و آروم باشه

من په تقصیری دارم که تو اون فضا بمونم و به خاطر بابا عصر یه روز خوب بهاری رو از دست بدم..

قبول دارم اونا پدر و مادرن

 قبول دارم اونا حق دارن

قبول دارم نگرانن

قبول دارم جوونم

قبول دارم خام و نپختم

ولی حداقل تصمیم های زندگیمو خودم می تونم بیگیرم ..

پس من کی مستقل بشم

پس من کی می تونم خودم برای آینده خودم دست  و آستین بزنم بالا  و کاری که دلم می خواد بکنم ...

از چند چیز به شدت دل آزردم

چرا من تک دختر

چرا بچه اولم

چرا انقدر ما خانواده سنتی هستیم

چرا انقدر بی اعتبارم ..

خستم